Hoe word je professional organizer? Ik heb er niet voor geleerd en het stond destijds in geen enkele beroepengids. Toch beoefen ik dit beroep sinds 2004 en met veel plezier ook. Hoe is dat zo gekomen? Hier vind je in een notendop mijn verhaal.
Wanneer ik mijn jeugdvriendin Laura weer eens ontmoet, zegt ze lachend: ‘Jouw beroep past zo goed bij jou! Ik weet nog dat je, als je bij mij kwam logeren, altijd mijn kamer wilde opruimen.’ Blijkbaar zat het ordenen en opruimen me in het bloed, of liever: in de genen. Mijn moeder is een organizer avant la lettre.
Maar verder deed ik er niets mee.
In eerste instantie ging ik braaf naar de PABO. Na een korte loopbaan als juf en een aantal omzwervingen in het buitenland was ik docent NT2 en taalcoördinator geworden. Begin 2002 zat ik, barstend van ambitie in het kantoor van mijn manager voor een gesprek over groeikansen in het bedrijf. Daar was geen sprake van.
‘De speeltuin is te klein geworden,’ vond ze, en ze gaf me de gegevens van een loopbaancoach. Even later stond ik met de schrik in de benen weer buiten. Van baan veranderen? Maar dat wilde ik helemaal niet!
Ik was gewend aan de comfortabele positie van een werknemer met vaste arbeidsvoorwaarden. Daarom piekerde ik er niet over om het bedrijf te verlaten. Maar het zaadje was gezaaid en ik ging toch om me heen te kijken. Een kleine advertentie in de krant attendeerde me op een nieuw beroep: professional organizer. Het klonk als iets wat bij me paste en ik schreef me in voor een korte cursus.
Dat was het begin. Ik raakte bevlogen.
Op 1 oktober 2004 schreef ik me als Bien-être (de naam verwees naar een kortstondige loopbaan als vertaler Frans) in bij de Kamer van Koophandel en niet veel later zei ik ook daadwerkelijk mijn baan op. Ik had mijn eerste klanten, werd actief in de beroepsvereniging en begon, samen met een collega, met het maken van een scheurkalender over timemanagement.
Organizing leek ondertussen eenvoudig. Wat vragen stellen, tips geven, sturen op beslissingen en lekker mee aanpakken natuurlijk. In mijn eerste referentie stond: ‘Als jij even de kamer uit was, stagneerde het opruimproces direct.’
Alleen al door mijn aanwezigheid voorzag ik in een behoefte.
Maar sommige van mijn klanten waren helemaal vastgelopen. Ik stuitte op conflicten, ziekte, relatieproblemen en verdriet. Organiseren hielp, maar ik deed het op de tast en vertrouwde puur op mijn intuïtie. Goede intenties en praktisch inzicht te over, maar professioneel? Nee.
Ook collega’s waren bezig het wiel uit te vinden. Dat moest anders kunnen. Zeven jaar na mijn bezoek aan de Kamer van Koophandel kwam er een tweede bedrijf bij: de School voor Organizing. Hier wilde ik de kennis over het vakgebied bundelen en de vaardigheden trainen die wij organizers nodig hadden.
En met succes. Op mijn initiatief kwam er een leergang die enkele jaren later werd geaccrediteerd als registeropleiding door de Stichting Post-HBO Nederland. Nadien volgen er nog veel meer activiteiten voor de beroepsgroep.
Het werd een steile leercurve op vele fronten.
Inmiddels heb ik alleen en met anderen 13 boeken geschreven, tientallen trainingen ontwikkeld, honderden mensen begeleid en even zoveel collega’s getraind. Van pionier ben ik een professional geworden. Nog elke dag ben ik blij dat ik die speeltuin heb verlaten en mijn talenten en ambities elders heb beproefd. Mijn manager had gelijk.