Het was altijd al ambitieus, ook in 2001. Ik ben dol op fotoboeken als manier om herinneringen te koesteren. Dus toen de kinderen werden geboren was het plan: ieder kind zijn eigen kiekjes, en voor de ouders iets gezamelijks. Ik maakte er werk van en transformeerde met lijm en snijmachine briefjes, kaartjes, knipsels, foto’s en vakantiefolders tot meerdere mooie scrapboeken compleet met tekstjes. Geen kunst, wanneer je maar tien rolletjes per jaar volschiet!
Toen brak er een hybride periode aan van analoog en digitaal. Ik had het druk en raakte achterop; de moed zonk me steeds verder in de schoenen. Na 2015 lukten zelfs vakantieboeken niet meer. Sindsdien sleepte ik het oude voornemen als een groeiende schuldenlast met me mee.
Nu werd de oudste achttien en ging ik natuurlijk (!) de verantwoordelijkheid voor het bewaren van herinneringen aan het volwassen kind overdragen. Het project moest echt af, dus.
Maar… de schijf met foto’s bevatte inmiddels ruim 29 GB aan data, ik had nog altijd een tas vol dierbare analoge herinneringen en tientallen onbekeken linkjes naar albums van anderen…
Ik voorzag een dijk van een crisis en besloot voor het eerst van mijn leven zelf van een organizer gebruik te maken. Puur om mij over de enorme drempel heen te helpen en in de actiestand te krijgen, zodat ik het project op tijd af zou ronden.
Zo toog ik met laptop en paperassen naar collega Ingeborg. We bespraken al mijn dilemma’s (te veel foto’s! slechte foto’s van GSM! foto’s over 100+1 dragers verspreid! te weinig van zijn middelbare schooltijd!) en stelden een gedetailleerd aanvalsplan op. Ook zochten we samen één jaartje uit, als pilot. Amper twee uur later nam ik opgelucht en optimistisch afscheid van mijn ‘foto-organizer’. Diezelfde avond viel ik op mijn foto’s aan.
Waaruit bestond mijn aanvalsplan?
- Uit een reeks acties zoals: in het geniep vrienden vragen om foto’s en ‘partner betrekken’;
- Uit een planning: een uur voor dit, een uur voor dat, dán klaar zijn met dit en dan met dat;
- Uit een methode: foto’s mapje voor mapje kopiëren en vervolgens weggooien tot de beste overblijven;
- Uit sorteerregels: van elke evenement de toppers, maar ook: foto’s die een verhaal vertellen en ‘zeldzame zaken’.
In de dagen nadien kreeg ik nog meer inzichten. Zoals: waarom elke verjaardag, elk kamp en elk feest apart documenteren: een overzichtspagina kan ook. En: linkjes naar andermans albums verlopen, zeker als je ze tien jaar laat staan (duh). Toch maar door de zure appel bijten en tijdig bekijken dus.
Natuurlijk viel het uiteindelijk toch flink tegen, maar mijn fotoboek is afgekomen en werd dankbaar in ontvangst genomen. De les is dat het niet handig was om deze klus zo lang voor me uit te schuiven. Volgend jaar krijg ik een herkansing als ook de jongste de volwassen leeftijd bereikt. Ik ga deze tip dan ook zeker toepassen:
Sorteer je foto’s meteen (of maak er veel minder)
Het is net als met het huishouden: je moet het bijhouden. Bekijk je foto’s daarom kort nadat je ze maakt of krijgt, maak een rücksichtlose selectie (echt: je bent er later blij om) en geef ze een mapje en een naam die je wat zeggen (in de ‘eigenschappen’ van de foto vind je de aanmaakdatum terug).
Je kunt er dan functioneel gebruik van maken als het nodig is of gewoon: zonder eindeloos geklik herinneringen ophalen.
Wil je ook van een foto-organizer gebruik maken? Kijk op de site van Foto Organizers Nederland (FON). Vaker tips ontvangen? Abonneer je op de Timemanagementtip van de week.