Mijn moeder had ze als eerste ontdekt. Tijdens een bezoekje wees ze me op haar aangetaste kardinaalsmuts. De struik zat onder de zwarte luis en zag er beroerd uit. Dat wordt niks meer, constateerde ze spijtig.
Thuis ging ik meteen naar mijn eigen kardinaalsmuts kijken. Een echte familieplant! Twee decennia geleden gaf mijn schoonvader mijn vader een stekje. In de zomer van 2016 kreeg ik daar van mijn vader weer een zaailing van. Hij vertelde me er het verhaal bij en groef het plantje van een halve meter hoog voor me uit.
In mijn tuin is de kardinaalsmuts na de dood van mijn vader tot wasdom gekomen en hij zit boordevol knoppen. Ook hier heeft de zwarte luis zich gevestigd, ontdek ik. Blaadje voor blaadje zoek ik de beestjes op en veeg ze weg, dag na dag, tot het niet meer nodig is.
De kardinaalsmuts blijft gezond, maar even verderop staat de roos en die is ontsnapt aan de aandacht. Bladluis heeft zich tegoed gedaan aan de verse jonge blaadjes en knopjes. Ik snoei de roos helemaal in het verkeerde jaargetijde terug, op hoop van zegen.
Ondertussen heeft zich langs de muur van de tuin een ramp voltrokken. De gele dovenetel is aangetast door alweer een andere luizenvariant en staat er bruin en verdord bij. Nu ben ik pas echt alert en elke dag speur ik in de tuin naar nog meer geïnfecteerde planten. Ik voel me net een bron- en contactonderzoeker van de GGD! Maar echt, dit helpt in de bestrijding.
Het risico is dat er nu elders in de tuin weer dingen misgaan. Verdroging ligt op de loer, de houttuynia kan weer de kop op steken en altijd zijn er slakken. Ik moet mijn aandacht dus zo goed mogelijk verdelen.
Wat beweegt mij om zo fanatiek die luizen te bestrijden? Waarom mag niet álle natuur in mijn tuin zijn gang gaan? Wat zegt dit over mij? Dat zouden interessante gesprekken worden, maar dat vraagt bijna niemand.
Maar dat zijn wel heel goede vragen. In mijn tuin gebeurt in het klein wat er in de wereld in het groot gebeurt. We doen ons best, maar weten nu eenmaal niet alles en moeten ondertussen wel iéts beslissen. Dat is een moeilijke realiteit voor sommigen die zich in hun autonomie bedreigd voelen. Het is dan al snel wij/zij en jouw/mijn standpunt.
Ik vind dat jammer. De aannames en het gevoel erachter zijn naar mijn mening minstens zo belangrijk om te adresseren. Zonder dialoog komen we niet nader tot elkaar. Mijn tip is dan ook:
Verschil van mening? Vraag wat iemand bezielt
Laten we zorgen dat dat minuscule virus niet ook nog tweespalt in onze samenleving zaait. In mijn kleine groene oase wacht ik ondertussen luizen-eliminerend tot de storm geluwd is.
Vaker tips ontvangen? Abonneer je op de Timemanagementtip van de week. Of lees Het ABC van plannen, organiseren en optimaliseren.