Omdat ik vandaag iets wil schrijven over de steen des aanstoots van het digitale tijdperk (de cc), sta ik even stil bij de betekenis van die afkorting: carbon copy. Meteen zie ik mezelf mijn eerste sollicitatiebrief schrijven: op fraai schrijfpapier met inktblauw carbonpapier en een doorslagvel erachter. Na afloop dus die blauwe vingers - en schaamte over de hanenpoten van een onderwijzeres in de dop. Inmiddels heb ik mijn handschrift nog verder laten verslonzen, en ik ben blij dat de tijd van inktvingers voorbij is. Alle doorslagvelletjes zijn kwijt, maar de (e-)carbon copy is gebleven - en hóé. We cc'en elkaar een slag in de rondte en de gewoonte staat hoog in de Top tien van e-mailergernissen. Wat levert al dat cc’en op? Bevestiging en rugdekking. De stukken zijn verstuurd zoals gevraagd, dat je het even weet. Ik heb mijn plicht gedaan, kijk maar! Trouwens, de baas weet nu ook van dit sluimerende conflict, voor de zekerheid. Is dat nuttig? Nee, want bewijs kun je toch al leveren als je je verzonden mails doorspit. Bereikt die informatie de ontvanger echt? Ook niet. De meeste slimmerds sluizen cc's immers met een filter naar een map, en lezen die vervolgens pas als ze werkelijk helemaal niks meer te [...]