'Ik heb wel een harde kont!' schrijft een van de deelnemers in de chat. Mijn eerste online lesdag zit erop. Vorige week is er een nieuwe opleidingsreeks gestart en helaas moesten we daarvoor uitwijken naar de virtuele wereld. Gelukkig zijn de deelnemers heel tevreden, maar ook ik heb een houten bips. We namen dan wel pauzes, maar het blijft lastig om voldoende te bewegen als je werkplek maar uit een paar m2 bestaat. Vermoedelijk ben ik niet de enige die zo'n lockdown vooral zittend achter een scherm doorbrengt. Bij wie de pauzes erbij inschieten, de koffie koud wordt, het zomaar ineens half vier is terwijl je nog niet hebt geluncht (!) en de weegschaal evenzoveel extra kilo's aangeeft als er lockdowns zijn geweest. Ik verricht mentale arbeid en mijn lat ligt hoog. Bijna zonder het te merken lever ik daardoor welbevinden in. Gelukkig heb ik veel plezier in mijn werk. Ik sta energiek op, ik heb er zin in en de dag vliegt voorbij. Maar sinds kort bezoek ik weer een stoelmasseur en dat is foute boel. Volgens het Effort-Recovery model van Meijman (1989) moet er tegenover werkinspanning altijd hersteltijd staan om gezondheidsschade te voorkomen. Er zijn twee vormen van [...]