De scriptie is af. Maandenlang heb ik me vastgebeten in zogeheten burn-outpreventie gedrag. Proactief gedrag van werknemers met burn-outklachten op zoek naar sociale steun van de leidinggevende. Een kwalitatief onderzoek naar wat mensen zelf doen als ze merken dat het niet goed gaat. Dat onderzoek maakt deel uit van een veel groter promotie-onderzoek naar het gebruik van hulpbronnen bij burn-outklachten. De 'hulpbronnen-theorie' wil dat mensen die ervaren dat hun welbevinden afkalft, proberen daar iets aan te doen. Dat is logisch: als je ergens last van hebt, zoek je manieren om daarmee om te gaan. Ondanks alle aandacht voor burn-outpreventie was echter nooit goed in kaart gebracht wat gestreste werknemers in zo'n geval uit zichzelf doen. Mijn onderzoek geeft aan dat twee derde van de werknemers met burn-outklachten daarvan proactief gewag maakt bij de leidinggevende. In bedekte termen of, als daar geen gehoor op komt, door heel stevig grenzen te stellen. Het water staat dan soms al aan de lippen. Dat zou ik als organisatie van harte toejuichen, want een leidinggevende kan pas helpen als duidelijk is wie die hulp nodig heeft. Zeker nu hij (of zij) doordat mensen vaak  thuiswerken veel minder feeling heeft met hoe druk die medewerker nu [...]