Er ligt een dik boek op tafel. De titel is: Het nieuwe organiseren. Mijn vriendin heeft het meegenomen naar het huisje waarin we onszelf dit weekend hebben opgesloten om, elk afzonderlijk, aan onze studie te werken. Het boek bespreekt de beperkingen van traditioneel georganiseerde organisaties en zet daar een ‘nieuwe’ vorm van organiseren tegenover. Eentje waarbij de strategie leidend is, maar de medewerker veel meer vrijheid krijgt om doelen te helpen realiseren. Mijn vriendin is manager en heeft bakken ervaring met het implementeren van zelforganiseren – ook trouwens met de weerstand die daarbij komt kijken. Ook al hebben organisaties vaak zelf voor deze benadering gekozen, het loslaten van de controle is allesbehalve gemakkelijk, zegt ze. We kunnen elkaar de hand schudden, want ik zie op de werkvloer welke uitwerking te veel controle heeft op mensen. Je steeds moeten verantwoorden, dingen moeten doen waar je niet achter staat, problemen zien maar geen mandaat krijgen om ze op te lossen… het levert ontevreden medewerkers op die zich (soms) als slachtoffer gaan gedragen. Toch zijn er voorbeelden waarbij zelforganiseren wel een doorslaand succes is. Van nabij maak ik mee hoe goed Buurtzorg functioneert, zonder managers en met kleine zelfsturende teams. Soepel worden kleine [...]