Op tafel ligt een loeimoeilijke legpuzzel. Een klein succesje. Nu ons gezinsleven zich vrijwel uitsluitend binnenshuis en in de tuin afspeelt, zijn de kinderen (17 en 19) niet meer van hun kamer af te branden. De jongste volgt school vanuit bed als ware hij een ernstig zieke. De oudste doet pas rond lunchtijd zijn ogen open en start dan een onnavolgbaar programma dat heel veel schermtijd behelst. Voor een berenjacht, raamversieren of stoeptekenen zijn ze tot mijn spijt te oud, dus probeer ik ze in beweging te krijgen met een work-out in de woonkamer (frisse tegenzin), klusjes in de tuin (matig succes) en een puzzel van 1000 stukjes (triomf!), waardoor ze dit weekend meer hebben gestaan dan in de hele week ervoor. Verder reikt mijn ouderlijke invloed niet helaas. Ondertussen dijt mijn eigen zitvlak uit. Ik werkte altijd al veel achter de computer en dat is alleen maar toegenomen. Mijn scriptie vordert, ik schrijf, ontwikkel lesmateriaal, werk mijn website bij, volg webinars en bel. Zittend. Ik geef toe dat het lekker is om ’s ochtends niet meteen in vertrekmodus te hoeven schieten. Ik slaap beter en word rustiger wakker. Ook krijg ik meer gedaan nu ik alle tijd aan mezelf [...]