'Misschien moet je ook eens met iemand van de Raad van Bestuur spreken,' oppert de arts met wie ik praat. 'Ik ben wel benieuwd wat hun visie is op ons werk.'  Maar zo werkt het natuurlijk niet. Ik houd interviews voor het Programma Werkdruk in Balans in het ziekenhuis. Nu mijn stage is afgerond doe ik daar nog wat freelance werkzaamheden. We verzamelen data om te achterhalen waardoor de werkdruk hoog is. Bekende problemen zijn het tekort aan personeel, de hoge uitstroom en een stijgende zorgvraag. Daar kunnen we weinig aan doen. Wat we echter ook zien is een hoge cognitieve disbalans. De verhouding tussen taakeisen, hulpbronnen en herstel is scheef. Dat wil zeggen dat het werk veel concentratie vereist of dat mensen veel dingen tegelijk moeten onthouden, terwijl het hen niet lukt om bijvoorbeeld een mentale pauze in te lassen, of complexe taken af te wisselen met eenvoudige taken. Ze ervaren weinig regelruimte - de mogelijkheid om je omstandigheden te beïnvloeden - terwijl dit juist een belangrijke buffer is tegen stress. Het is dus best begrijpelijk dat de arts oppert dat ik met iemand hoger in de boom ga praten. En ook in andere gesprekken zeggen mensen: 'Ik hoop dat er nu wél iets [...]