Een paar jaar geleden had ik een klant die ik er ernstig van verdacht een workaholic te zijn. Elke gelegenheid die zich voordeed, greep hij aan om te werken. In het weekend stond hij om 6:00 uur op om zijn gezin niet te storen en zodra zijn vrouw het huis verliet, schoof hij achter zijn computer. Veelal gebeurde dit stiekem, want zijn eega kon dat dwangmatige werken van hem begrijpelijk genoeg niet echt waarderen. Zelf vond hij het ook heel naar om elk wakend uur met zijn werk bezig te zijn, en natuurlijk had hij door dat zijn relatie eronder leed. Met heel veel moeite wist hij zijn werkverslaving om te buigen. Misschien was deze klant een extreem geval, maar arbeidspsycholoog Wilmar Schaufeli schat dat misschien wel 15% van de beroepsbevolking het risico loopt op werkverslaving: een combinatie van hard werken en geen afstand kunnen nemen. Van werkplezier is geen sprake meer: ze kunnen niet anders. Dat is wel iets om bij stil te staan. Zeker als je 'stiekem' rekening houdt met dat handige weekend om nog even wat af te maken. De zaterdag en zondag ziet als uitloper van je werkweek waarin je 'lekker' wat mails kunt wegwerken of [...]