Eén van mijn kinderen heeft last van uitstelgedrag. Spijtig genoeg voor hem heb ik een ingebouwde radar voor andermans taken en die van hem pik ik dus feilloos op. Toegegeven: leerkrachten seinen me ook regelmatig in wanneer hij weer eens te laat is met het het een of het ander. Gevolg voor hem: gezeur aan zijn hoofd.
Helaas: het enige signaal dat mijn zoon bereikt is wifi, en pogingen hem aan het werk te krijgen ketsen af op een pantser van onverschilligheid of irritatie, al mijn goede bedoelingen ten spijt. Wie geen probleem ziet, valt niet te motiveren, en wie daar weer last van heeft, heeft dikke pech.
Gelukkig lukt het anderen wél om tot hem door te dringen. Het meisje dat hem bijles geeft voor Duits bijvoorbeeld. Een indringend gesprekje met school heeft ook baat. Als ik er niet bij zit, toont mijnheer wel degelijk enig inzicht. Met horten en stoten gaat hij aan het werk, gedreven door het vooruitzicht dat hij misschien blijft zitten.
Het passieve uitstellen van mijn zoon maakt me behoorlijk nerveus, zo’n moeder ben ik. Maar ben ik wel zoveel beter dan hij? Ik betrap mezelf vaak op de neiging om dingen voor me uit te schuiven. Ineens identificeer ik me dan gemakshalve niet meer met de taak, maar voelt hij als ‘mij opgedrongen’, terwijl ik toch meestal echt mijn eigen opdrachtgever ben!
Wanneer de schaamte voor het vermijdingsgedrag te groot wordt (of wanneer anderen wachten op mijn werk), ga ik toch maar aan de slag. Dit heet geïntrojecteerde regulatie, en het betekent dat je je vooral druk maakt over het beeld dat anderen eventueel van je zouden kunnen krijgen. Niet de leukste motivator, maar het werkt.
Gelukkig kunnen we ook veel zaken opbrengen uit autonome motivatie, zelfs taken waar we niet per se heel blij van worden. We zien dan de voordelen van het gedrag in relatie tot toekomstige doelen. Zo hoop ik dat mijn zoon mettertijd het verband gaat zien tussen het nut van zijn taken nu en de doelen die hij nastreeft. School mag dan saai zijn, met een einddiploma op zak gaan veel deuren open! Als het ooit zover komt (!), is er sprake van ‘geïdentificeerde regulatie‘ en gaat hij helemaal vanzelf aan de slag.
Wanneer je iets uitstelt, loont het dus de moeite om je motivatie te onderzoeken. ‘Wie zegt dat je dit moet doen? Wat staat er op het spel? Wat win je door uit te stellen?’ Wissel van perspectief:
Bedenk hoe deze taak je dichter bij je doelen brengt
Mijn tip is dus: plaats vervelende taken in een groter verband en kijk niet naar wat je zo tegenstaat, maar wat het op zal leveren. De wetenschap zegt het en dat houd ik mijn zoon nu ook maar telkens voor. Bemoedigende woorden versus bemoeienis: dat is alvast iets ;-).
PS: Dit najaar start bij de School voor Organizing de Opleiding Interne Business Organizer. Ben jij een organisatietalent in loondienst, of ken je iemand dit dat is, attendeer ze dan op deze pagina.
Vaker tips ontvangen? Abonneer je op de Timemanagementtip van de week.