Het lijkt een herhaling van zetten. Voor het vierde achtereenvolgende jaar is het de Week van de werkstress. Wat begon als een belangrijke poging om aandacht te vragen voor het toenemende aantal mensen met burn-outklachten, lijkt nu een tam kunstje met vooral ruimte voor instanties die werk zien in stress. De urgentie is er wel een beetje af lijkt het. En toch komen er almaar mensen met burn-outklachten bij.
We zien het vaker: is er voor een bepaald onderwerp veel aandacht, dan worden we ineens een stuk opmerkzamer op eigen ervaringen met dit thema. Zo herinnerde ik me naar aanleiding van de #metoo-hashtag een situatie waarin ook ik ten prooi viel aan ongewenst gedrag. Gelukkig heb ik daar blijkbaar weinig last van gehad.
Maar toen ik in een klein gezelschap liet vallen dat dat het geval was, viel er een ongemakkelijke stilte. Opvallend: niemand vroeg door. In mijn geval geen drama, maar het zette me wel aan het denken. Zou er iets vergelijkbaars gebeuren wanneer we werkstress bespreken?
Bij #werkstress is ook een taboe doorbroken: we hebben het erover én we worden er alerter op. Want nog meer Nederlanders voelde zich in 2016 vaak vermoeid, leeg of emotioneel uitgeput (14,6% in ’16 tegen 13,4 % in ’15). Die cijfers (NEA, 2016) zijn gebaseerd op zelfrapportage, maar de relatie tussen verzuim en werkdruk/werkstress is écht, want ook afgelopen jaar weer licht gestegen.
De vraag is: is het taboe doorbreken voldoende? Alle aandacht lijkt maar weinig effect te hebben op de prevalentie van overspannenheid en burn-out. Zelfs hoogleraar arbeids- en organisatiepsychologie Wilmar Schaufeli denkt dat burn-out er een beetje bijhoort. ‘Een burn-out hoeft niet dramatisch te zijn,’ zegt hij. Nee Wilmar, ééntje niet, maar duizenden per jaar?
Blijft de vraag hoe we om moeten gaan met werkstress nu het nieuwtje ervan af is. Ik vermoed namelijk dat burn-outklachten aankaarten nog steeds lastig is, bijna net zo lastig is als grenzen aangeven bij seksueel ontoelaatbaar gedrag. Vooral omdat het de ene keer niet zo dramatisch is, en de andere keer een afschuwelijke ramp. En omdat je dat pas veel, veel later beseft.
De tip van de week is:
Vraag je af of de stress nog toelaatbaar is
Ik ben het niet eens met Schaufeli: we moeten er alles aan blijven doen om burn-outs te voorkomen. Wil je weten wat je kunt doen aan langdurige stress, neem dan contact op. En als je er iemand over hoort praten, vraag door!
Vaker tips ontvangen? Abonneer je op de Timemanagementtip van de week.