Het is rustig. Vakantie heb ik nog niet, maar nu er weer een studiestuk achter me ligt, heeft zich wel een kalmer gevoel van me meester gemaakt, waar ik bewust ruimte aan wil geven. Dat is niet gemakkelijk, want ik heb wel degelijk het een en ander te doen. Daarom zoek ik naar een balans tussen veel 'weinig doen' en weinig 'veel doen'. Dat kan goed: 's zomers zijn er doorgaans weinig afspraken, maar enkele klanten en geen trainingen. Kortom: ik heb een amorfe massa tijd tot mijn beschikking die ik naar eigen inzicht mag indelen. Gedijen zonder deadlines is de klus. Tot mijn ergernis vind ik het namelijk verrassend lastig om de tijd goed te gebruiken. De paar taken die ik mezelf per dag opleg, komen traag en pas na veel aanloopjes tot wording. Het is een typisch geval van de eerste wet van Parkinson, die maakt dat ik geen zee van vrije tijd heb, maar een plasje. Zo moet het de afgelopen tijd veel thuiswerkers zijn vergaan: zonder pauzes, verplaatsingen en lunchmomenten en met een veel legere agenda dan normaal is het duizend keer lastiger om productief te zijn. (Er waren natuurlijk ook veel dappere zorgers en noeste [...]