Vanochtend luisterde ik naar de radio. De dj's hadden zich ongetwijfeld laten inspireren door de inhaakkalender want, zo vertelden ze, het was 'Ruim je bureau op dag'. Eén moment overwoog ik hieraan de #tipvandeweek te wijden, om die gedachte meteen weer te verwerpen. Zo'n onderwerp, dat was me veel te huishoudelijk. Voor de vorm googlede ik, eenmaal achter mijn bureau, toch even of die dag ook werkelijk bestond. En ja hoor, dik 5 miljoen resultaten! 'Een bureau is vaak een verzamelplaats van onzinnige dingen en papieren die je lang niet altijd nodig hebt,' las ik in het eerste blog waar ik op klikte. Hmmm, dat klopte eigenlijk wel voor mijn eigen werkplek. De afgelopen weken had ik hard gewerkt aan mijn nieuwe website, en er waren heel wat dingen blijven liggen. Met andere ogen keek ik om me heen. Ik zag een ongebruikt potje crème, een stressballetje waar ik niets mee deed, mijn oude mobiel als herinnering aan een taakje, een relatiegeschenkje dat net iets te leuk was om meteen weg te gooien en allerlei papieren 'waar ik nog iets mee moest'. Ik verzamelde de rommeltjes en bracht ze naar een beter plekje. Ik nam de papieren door, gooide wat [...]

Het was altijd al ambitieus, ook in 2001. Ik ben dol op fotoboeken als manier om herinneringen te koesteren. Dus toen de kinderen werden geboren was het plan: ieder kind zijn eigen kiekjes, en voor de ouders iets gezamelijks. Ik maakte er werk van en transformeerde met lijm en snijmachine briefjes, kaartjes, knipsels, foto's en vakantiefolders tot meerdere mooie scrapboeken compleet met tekstjes. Geen kunst, wanneer je maar tien rolletjes per jaar volschiet! Toen brak er een hybride periode aan van analoog en digitaal. Ik had het druk en raakte achterop; de moed zonk me steeds verder in de schoenen. Na 2015 lukten zelfs vakantieboeken niet meer. Sindsdien sleepte ik het oude voornemen als een groeiende schuldenlast met me mee. Nu werd de oudste achttien en ging ik natuurlijk (!) de verantwoordelijkheid voor het bewaren van herinneringen aan het volwassen kind overdragen. Het project moest echt af, dus. Maar... de schijf met foto's bevatte inmiddels ruim 29 GB aan data, ik had nog altijd een tas vol dierbare analoge herinneringen en tientallen onbekeken linkjes naar albums van anderen... Ik voorzag een dijk van een crisis en besloot voor het eerst van mijn leven zelf van een organizer gebruik te maken. [...]

Mensen die goed voor zichzelf zorgen... diep van binnen vind ik het een beetje soft. Ik prijs het wel natuurlijk, vind het verstandig ook, maar in mijn hart sla ik het verduren, niet piepen, doorbijten en de schouders eronder zetten veel hoger aan. Bij anderen, maar ook bij mezelf. Ik heb een stoere arbeidsethos, zeg maar. Zo kwam het dat ik maandenlang genoegen nam met suboptimale werkomstandigheden. Dat zat zo: ongeveer een halfjaar geleden kreeg ik pijn in mijn linkerschouder. Ik vermoedde een verband met mijn thuiswerkplek, die ik op goed geluk en met slechts een schuin oog op de Arbo-wet had ingericht. Ik had geïnvesteerd in een goede bureaustoel en aangezien ik verder zelf weinig eisen had, liet ik het daarbij. Tot dus die schouderklachten. Ik morrelde aan de hoogte van mijn elleboogsteunen en zette een verhoging onder mijn voeten. Het hielp een heel klein beetje en vervolgens duwde ik de klachten weg. Het zou wel weer overgaan, dacht ik, het was allemaal tamelijk onbelangrijk. Tot afgelopen week. Aangezien negeren niet hielp (duh), maakte ik eindelijk de gang naar de fysiotherapeut en ging mijn werkplek op de schop. Naast de hoognodige investeringen in ergonomisch meubilair heb ik in één [...]

Meestal begin ik de dag met een bakje yoghurt. En ik vermoed dat jouw ontbijt er 's ochtends ook vrij standaard uitziet. Twee boterhammetjes met beleg in maximaal vier variaties. Of een kom ontbijtgranen met een kopje thee. Natuurlijk: in het weekend komen er bolletjes en sapjes op tafel. Maar doordeweeks ga ik - en vermoedelijk de meeste mensen met mij - voor voorspelbaarheid, hoe lekker ik een gevarieerd ontbijtje ook vind. Voorspelbaar leven is misschien een beetje saai, maar ook efficiënt: je hoeft minder na te denken over besluiten. Iemand als Ursus Wehrli speelt met deze menselijke behoefte. In deze Ted-talk ruimt hij kunstwerken van Klee, Miro en Breughel op (en wie herkent 'The read armchair' in het plaatje?!). Eenmaal geordend in vormpjes, pixels, stapeltjes hebben de werken weliswaar hun oorspronkelijke zeggingskracht verloren: toch zie je ook de schoonheid van de structuur. Wehrli past het in het extreme toe, maar structuur biedt veel houvast in een wereld die voortdurend verandert. Klanten vragen me dan ook vaak om hen te helpen bij het bedenken van een dagindeling of planningsroutines om tegenwicht te kunnen bieden aan de waan van de dag. De ervaring leert dat het op deze drie punten vaak [...]