'Kleine prijzen, grote glimlach.' Veel mensen worden blij van deze slogan van de Action. Moet je bijvoorbeeld deze acties bekijken: het lijken buitenkansjes. Ook deze winkel ziet zijn omzet jaar na jaar stijgen, en het zijn echt niet alleen mensen met een klein budget die bij de Primark shoppen. Zulke lage prijzen wakkeren bijna ieders hebzucht aan. Het plezier is van korte duur, want even zo snel worden de spullen weer afgedankt, soms al binnen enkele maanden. Logisch: ze zijn gemaakt om snel kapot te gaan en bovendien: er gedateerd bij lopen of zitten wil niemand. Wat zouden anderen daar niet van kunnen denken? Hoezeer bezit een rol speelt bij het vormen van een indruk, merkte ik afgelopen week toen ik een kennis op leeftijd hielp met de inrichting van haar nieuwe woning. Verkleurde bakjes, aardewerk met scherfjes eraf, waterglazen in alle soorten en maten en ingebrande ovenschalen gingen door mijn handen bij het inruimen van de kasten. En ik beken: bij zoveel gebruikssporen voelde ik in eerste instantie een lichte afkeur. De gebruiksvoorwerpen waren niet mooi, maar functioneel. De gehele inventaris getuigde van spaarzaamheid en milieubewustzijn. Mijn lieve kennis bleek vrijwel haar volledige inboedel te betrekken uit de kringloop; [...]

Het zonnetje streelt onze snel verkleurende armen. Terwijl we langs de bloeiende bermen slenteren, complimenteert ze me met mijn nieuwe boek, en spreekt tegelijkertijd haar twijfel uit over de werkbaarheid van al die methodes. 'Dat supergestructureerde is niets voor mij,' zegt ze. Van lijstjes maken moet ze al helemaal niets hebben: ze wordt er benauwd van. 'Soms doe ik het omdat het echt niet anders kan, maar zodra het rustiger wordt, stop ik ermee.' Veel mensen hebben weerstand tegen georganiseerd werken, wat eigenlijk heel gek is - want wat kan daar nou op tegen zijn? Die weerstand komt voort uit oude ervaringen en stereotiepe beelden, maar even zo vaak uit onbekendheid. Want hoe houd je je taken in het snotje op een manier die echt voor je werkt, zonder dat het je totaal ontmoedigt? Mijn gesprekspartner heeft een hectische baan bij een gemeente, stuurt projecten aan en doet dit allemaal zonder systeem om overzicht te houden. En dat is zeker niet de ideale situatie, dat beseft zij ook. Wanneer mensen benauwd worden van lijstjes, is dat meestal omdat ze veel te veel willen: die lijstjes bevatten niet enkel taken maar zijn eerder een bucketlist voor de rest van hun werkzame [...]

Het is een slechte gewoonte, maar we maken er ons allemaal wel eens schuldig aan. Je verstuurt een bericht en eigenlijk wil je meteen reactie. Die blijft uit, dus wat doe je: er achteraan bellen. Een appje sturen. Nogmaals mailen. Als dat kan: bij die persoon langslopen. Grote kans dat je irritatie voelt opborrelen wanneer het antwoord lang op zich laat wachten. Hetzelfde herken je vast ook van WhatsApp. Je ziet aan de blauwe vinkjes dat je bericht is gelezen en toch hoor je niets terug. En in plaats van te denken: 'Het komt zeker niet uit,' voel je je genegeerd. Het is eigen aan mensen dat we graag controle houden over de situatie en zelf aan zet willen blijven. Wanneer we het idee hebben dat we in onze vrijheid worden beknot, treedt er een weerstandsreactie op, reactantie genaamd. De discussie die uitbrak na de oproep van Arjen Lubach om Facebook te verlaten, is daar een goed voorbeeld van. De populaire televisiepresentator kreeg veel beledigingen en spot over zich heen. Wie lol had op Facebook, reageerde als een kind wiens speeltje dreigde te worden afgepakt. Want stel dat Lubachs oproep veel effect zou hebben... Terug naar het veel eenvoudiger voorbeeld [...]

Na mijn eindexamen (eeuwen geleden) had ik 12 weken vakantie. Dus stond ik een paar weken aan de lopende band in een fabriek om wat bij te verdienen. De hele dag verrichtte ik dezelfde handelingen, en ook in mijn dromen begon ik tot mijn wanhoop vochtig toiletpapier in te pakken. Bekijk dit korte fragmentje van Modern Times met Charlie Chaplin als je wilt weten hoe ik me voelde! Op een dag haalde ik in de haast mijn hand open aan het scherpe staal van de machine. Zo kwam er een voortijdig einde aan mijn leven als productiemedewerkster. Het litteken had ik er graag voor over. Die handelingen aan de lopende band staan nog altijd in mijn spiergeheugen gegrift. Maar al koester ik niet bepaald warme herinneringen aan die tijd, toch gebruik ik de ervaring en het bijpassende gevoel bijna dagelijks om snel eenvoudig werk af te wikkelen. Zolang ik zelf de controle houd en niet te lang in deze modus blijf hangen, is het zelfs een welkome afwisseling van lastiger werk. Zo werkt het. Houd voor 'lopendebandklusjes' een extra lijstje bij: bijvoorbeeld een simpel memoblokje waarop zo'n 12 taakjes passen of een app. Zet er taken op die circa twee [...]

Gehaast was ik net voor sluitingstijd het sieradenwinkeltje ingelopen om een setje oorbellen op te halen dat al twee weken op me lag te wachten. De eigenaresse kent me en informeert na het aanhoren van mijn excuses plagerig of meer tijd misschien een oplossing zou zijn voor mijn ogenschijnlijke tijdnood. Na even nadenken zeg ik hartgrondig nee. Iets meer tijd zou op de korte termijn best handig kunnen zijn. Maar waar ik - en ik vermoed velen met mij - meer mee gediend ben, is grip op mijn aandachtsfilter. Te vaak gaat mijn aandacht alle kanten op. Je moet weten: wij zijn gehackt. Forget privacy: het gaat erom hoe je aandacht steeds getrokken wordt naar zaken die eigenlijk helemaal niet zo relevant zijn. Je weet dát het gebeurt, hoe het gebeurt... en toch word je ongemerkt telkens het gat van het internet ingezogen. Ik wel, ten minste. In principe is het aandachtsfilter functioneel: lang niet alles komt erdoorheen en dat is maar goed ook. Het zou knap lastig zijn als je alles in je omgeving voortdurend hoorde, zag, rook en voelde. Maar aandachtsarchitecten hebben slimme manieren bedacht om door dat filter heen te breken. Ze weten uit ervaring waar we [...]

Een interessante ervaring, afgelopen weekend. Mijn vriend was zijn waspas kwijt. Je weet wel, zo'n pasje met tegoed erop waarmee je met korting door de wasstraat kunt. Het zat niet in zijn portemonnee, niet in zijn moneybelt, niet in zijn mapje met autopapieren en het lag ook niet in het dashbordkastje. Wel vonden we twee klantenkaarten van andere wasstraten in de buurt. Erg verwarrend allemaal. Juist vanwege dat gedoe met al die klantenpasjes was vriendlief onlangs overgestapt op Stocard: een app waarin je de barcodes van je klantenkaarten kunt opslaan. Die pasjes vonden we wél, want je weet nooit hoe betrouwbaar zo'n app is. Toen we even later de Staples binnenliepen, kon de scanner aldaar de Stocard inderdaad niet lezen. Zul je net zien. Toch was ik heel even in de verleiding om de app zelf ook te installeren. Zeker toen ik al die kaarten zag die mijn vriend uit zijn portemonnee had kunnen gooien: van de Bouwmaat, de Praktis, de Karwei, het Kruidvat, de Makro, de Appie en zo verder. Dat wilde ik ook! Net op tijd wist ik mijn primitieve brein te onderdrukken. Dat wilde ik never nooit niet. Ik stelde het me al voor: dagelijks pushmeldingen op [...]

Uitgevers verdienden afgelopen jaar goed aan mij. Om inspiratie op te doen voor de Timemanagementtip van de week (her)las ik tientallen boeken over productiviteit: Vergaderen? niet doen! / IK2 / Ons feilbare denken / Het Checklist Manifest / Diep werk en zo meer. Erg interessante boeken voor iemand die anderen advies geeft over persoonlijke effectiviteit. Een aantal inzichten verwerkte ik in mijn wekelijkse berichten op deze site. Dat lezen, dat vergde enig doorzettingsvermogen. Om Nooit meer te druk te worden moest ik 384 bladzijden doorwerken. Om een opgeruimde geest te krijgen waren maar liefst 528 bladzijden nodig. Ahum. Er waren gelukkig ook dunnere publicaties met veel content. Zo leerde ik over tijdsurfen: een zenbenadering van timemanagement die veel mensen aan zal spreken. Er komt vast nog een keer een tip over. Gaandeweg ontstond het idee voor een ABC'tje: een handige overzicht voor iedereen die het fijne wil weten van productief, opgeruimd en stressvrij werken zonder er zoveel boeken over te hoeven lezen. Leuke bijkomstigheid: zo'n boek kon ook meteen dienen als praktisch naslagwerk voor de nieuwe opleiding voor interne organizers. Het boek is af, en hiernaast zie je de frisse cover. Het is precies geworden wat ik hoopte: een lekker [...]

Het afgelopen jaar was ik mantelzorger. Ik had het niet eens door, zo vanzelfsprekend was het. Het ging immers om mijn moeder. Een nachtje extra blijven slapen, de administratie doen, overleg met artsen... dat doe je gewoon. Ondertussen drukte de zorg toch wel zwaar op mijn schouders. Ik had minder tijd en stelde het schrijven aan mijn boek en een opleiding uit. Mijn gezin moest het vaker zonder mij stellen en van studeren kwam al helemaal niets terecht. Kortom: de impact op mijn werk-privébalans was aanzienlijk. Door mijn ervaring met mantelzorg herontdekte ik een aspect van werk-privébalans dat ik allang was vergeten: het geregel. In de geoliede machine die mijn huishouden was, zorgden de praktische implicaties van mijn afwezigheid voor veel gedoe. 'Wie is wanneer thuis, wie kookt, wie zet de was aan?' Daarnaast voelde ik me schuldig omdat ik er niet altijd voor mijn gezin kon zijn. Steeds was ik aan het wikken en wegen: wiens belang gaat voor? Zelf delfde ik daarin vaak het onderspit. Gelukkig kan ik organiseren, heb ik een flexibele partner en zijn mijn kinderen oud genoeg om taken in het huishouden op zich te nemen. Die relatief korte periode van mantelzorg hebben we dus [...]

Het begon met een zenuwtrekje in mijn ooglid. Mijn oogleden werden zwaar en plakkerig, alsof er iemand zand in had gestrooid. Met moeite wist ik ze open te houden. Knikkebollend zat ik tegenover mijn klant, voor wie ik mijn slaapaanval uit alle macht trachtte te camoufleren. Ik snapte er niets van, want zo moe voelde ik me nou ook weer niet. Waar kwam die plotselinge slaapbehoefte vandaan? Nu, 15 jaar later snap ik dondersgoed wat er aan de hand was, maar destijds kon ik me niet voorstellen dat stress zich zo via je lichaam kon uiten. Ik negeerde de signalen en kwam uiteindelijk thuis te zitten met wat ik zelf nog lang een arbeidsconflict bleef noemen, maar wat in feite overspanning was. Het was een schok, want tot dan toe had ik mijn lijf nooit erg serieus genomen. Mijn kwaaltjes waren lastig, maar ik bracht ze niet in verband met wat ik dacht of deed. Ik zocht lichamelijke oorzaken voor mijn ticje, het vermoeide gevoel, een heel lokaal eczeemplekje en de rugpijn. Psychische klachten? Dat was iets voor watjes. Sindsdien weet ik wel beter. Mijn lichaam bleek de spreekwoordelijke kanarie in de kolenmijn. Wat zuurstof is voor de kanarie, is [...]