Begin dit jaar heb ik mij aangemeld als STAP-opleider. De overheid is namelijk bezig om een subsidieregeling in te richten, het STAP-budget. Het doel is om vanuit dit budget subsidies te verstrekken aan particulieren die scholing volgen: die kunnen jaarlijks een aanvraag tot 1000,- indienen. Althans: zolang de voorraad strekt.
De regeling vervangt de huidige fiscale regeling om studiekosten en andere opleidingsuitgaven van de inkomstenbelasting af te trekken. Officieel is het idee achter het STAP-budget om mensen op de arbeidsmarkt te stimuleren zich te ontwikkelen. Lager opgeleiden maken namelijk nauwelijks gebruik van de huidige regeling. Ik betwijfel of een subsidiepot gaat helpen, maar goed.
DUO en het UWV moeten de regeling uitvoeren. Eén van hun doelen is een register met goedgekeurde opleiders optuigen. Zonder opleiders geen opleidingen waarvoor je subsidie kunt aanvragen niet waar? En daar kom ik in beeld, want mijn opleiding voor business organizers is erkend door de branchevereniging. De afgelopen maanden zette ik dus allerlei stappen / om aan de eisen / om in dat register terecht te komen / te voldoen.
Ingewikkelde zin? Dat is niets vergeleken met de paperen tijger die ik zie ontstaan. Ik ontvang mailtjes met als onderwerp ‘Belangrijk: informatie over het aansluiten op e-facturatie STAP-budget’ en ‘Onboarding STAP-opleider’. Het duizelt me als ik ze lees.
Naast veel extra administratieve taken word ik ook nog eens opgezadeld met meer risico: UWV keert pas uit wanneer een deelnemer de opleiding met goed gevolg heeft afgerond en ik hiervan bewijs heb geleverd. Dat zie ik echt niet zitten.
Daags na mijn schriftelijke afmelding hangt het UWV aan de lijn: ze vinden het jammer. Ik maak mijn bezwaren kenbaar, maar tevergeefs. De ambtenaar heeft ook geen invloed en kan hooguit mijn feedback terugkoppelen. DUO/UWV zetten door en ik voorspel dat het laatste woord hierover nog niet is gezegd, maar dat terzijde.
Bijna zat ik in een bureaucratische fuik gevangen, en ik kan het ten dele nog wel begrijpen ook. Soms proberen we met regeltjes allerlei situaties te ondervangen in een poging chaos vóór te zijn. Daardoor creëren we die juist.
Zelf volg ik liever de ‘Interpolis glashelder tactiek’. Bestaat die nog eigenlijk? Als je vroeger bij die verzekeraar een kleine schade wilde melden, deden ze in elk geval niet moeilijk. Moeilijk doen kostte namelijk tijd, geld en energie, en daarom kreeg je je geld zonder bonnen en bewijzen.
Ik gebruik de tactiek als leidraad in situaties die nodeloos ingewikkeld dreigen te worden:
Maak het niet te moeilijk
Steeds vraag ik me af: kan dit gemakkelijker? Is dit op een slimmere manier te realiseren? Het antwoord is bijna altijd ‘ja’, ook al sneuvelen er dan soms wat principes, eisen of angsten. Zo bedrijf ik timemanagement: met gezond verstand en goed fatsoen als leidraad. En dat wens ik ook de overheid en haar burgers toe.
Vaker tips ontvangen? Abonneer je op de Timemanagementtip van de week. Of lees Het ABC van plannen, organiseren en optimaliseren.