Een heel gewoon straatbeeld. Moeders fietsen af en aan met kinderen in zitjes. Schoolbusjes parkeren even op de stoeprand en rijden weer weg. Fietsers slalommen om zwaaiende ouders heen. Goed, het is iets minder druk dan normaal, maar dat de school tegenover ons huis weer in bedrijf is, is niet te missen. Verreweg de meeste mensen zijn er dolgelukkig mee.
Ook ik probeer het nieuwe normaal voorzichtig uit. Dit weekend zat ik voor het eerst weer in de trein, het voelde alsof ik iets strafbaars deed. Op wat looplijnen na kon ik echter niets alarmerends op Utrecht CS bespeuren. Niemand droeg mondkapjes (het hoefde toen nog niet), de trein was amper voor een kwart gevuld en bij het instappen deed iemand keurig een ruime stap opzij.
Gelukkig: de situatie in het land bemoedigt. Nog maar weinig mensen krijgen corona. De maatregelen werken. En ook al krijgt de economie grote klappen, niemand in Nederland hoeft onder een brug te slapen of zal sterven van de honger.
Toch hangt er een bekommerde sfeer. Ik lees en beluister hoe slecht de economie ervoor staat, wat er allemaal mis kan gaan als het drukker wordt, hoe slordig we nu al omgaan met afstand houden en welke complottheorieën er allemaal de ronde doen. Het komt behoorlijk binnen.
De media doen niet aan hoopgevende berichten en politici blijven maar waarschuwen en vermanen. Maar in onze standaardmodus zijn we al hartstikke alert op gevaar en een overdosis kommer en kwel werkt stress en onmacht in de hand. Negativiteit zuigt, ik merk het en ik wil er krachtig nee tegen zeggen.
Ik wil complimentjes, erkenning en opbeurende woorden. Een verhaal met een goed einde, waarin we weer onbevangen met elkaar om kunnen gaan, die anderhalve meter overbruggen met knuffels, kussen, kneepjes, klopjes en andere aanrakingen waarmee we dat essentiële element van ons bestaan, contact met de ander, weer op corona veroveren.
Het zal allemaal nog even duren, ik weet het. En daarom wil ik hoop horen en hoop verspreiden. Om te kunnen blijven werken zonder verlammende gevoelens. Om de moed erin te houden. Om creatieve oplossingen te bedenken voor alles waar we tegenaan lopen. Doemdenken kan altijd nog. Dus:
Verspreid positieve gedachten en ideeen
Laten we erop vertrouwen dat het goed komt. Dat we hier zelfs misschien wel wijzer van worden, lessen leren. Een heerlijk boek wat mij daar de laatste dagen bij hielp is ‘De meeste mensen deugen’. Van het optimistische wereldbeeld van Rutger Bregman kan ik zelfs tijdens de coronacrisis helemaal blij worden.
Vaker tips ontvangen? Abonneer je op de Timemanagementtip van de week. Of lees Het ABC van plannen, organiseren en optimaliseren.