‘Misschien moet je ook eens met iemand van de Raad van Bestuur spreken,’ oppert de arts met wie ik praat. ‘Ik ben wel benieuwd wat hun visie is op ons werk.’  Maar zo werkt het natuurlijk niet.

Ik houd interviews voor het Programma Werkdruk in Balans in het ziekenhuis. Nu mijn stage is afgerond doe ik daar nog wat freelance werkzaamheden. We verzamelen data om te achterhalen waardoor de werkdruk hoog is. Bekende problemen zijn het tekort aan personeel, de hoge uitstroom en een stijgende zorgvraag. Daar kunnen we weinig aan doen.

Wat we echter ook zien is een hoge cognitieve disbalans. De verhouding tussen taakeisen, hulpbronnen en herstel is scheef. Dat wil zeggen dat het werk veel concentratie vereist of dat mensen veel dingen tegelijk moeten onthouden, terwijl het hen niet lukt om bijvoorbeeld een mentale pauze in te lassen, of complexe taken af te wisselen met eenvoudige taken. Ze ervaren weinig regelruimte – de mogelijkheid om je omstandigheden te beïnvloeden – terwijl dit juist een belangrijke buffer is tegen stress.

Het is dus best begrijpelijk dat de arts oppert dat ik met iemand hoger in de boom ga praten. En ook in andere gesprekken zeggen mensen: ‘Ik hoop dat er nu wél iets verandert.’ Het onderwerp werkdruk is immers al zo vaak geagendeerd.

Toch is er een kortere weg naar meer regelruimte die ik als leek bijna niet durf te benoemen. Waarbij medewerkers zich niet afhankelijk maken van wat anderen doen, denken of vinden. Van wat er voor hen geregeld en uitonderhandeld wordt.

Namelijk: zelf remmen.

Zelf remmen is echt een optie, ook in de meest benarde situaties. Het is een kwestie van kiezen: dit wel en dat niet, in plaats van te wachten tot je daarvoor toestemming hebt. Nadenken over: ‘Is dit de beste besteding van mijn tijd? Zorg ik hiermee goed voor mezelf? Ben ik nu een goede collega met dit of dat gedrag?’

Die ruimte is er namelijk wel: je moet hem alleen durven pakken. Pas als je gelooft dat jij het WAARD bent om een grens te trekken, gaan anderen dat ook geloven. Sneller dan wanneer je jouw probleem over de muur gooit bij hen. Iets doen aan de werkdruk begint dus vooral bij jezelf.

Mijn tip voor mensen met een hoge werkdruk is daarom:

Werk aan je zelfrespect

Als je veel werkdruk hebt betekent dat in de eerste plaats dat je zelf onvoldoende je grenzen hebt bewaakt. Het is echt niet zo dat je zomaar omver kunt worden gelopen: je hebt dat ook laten gebeuren.

Maak je dus druk om je welzijn en gebruik zelfrespect om netjes maar stevig voor je belangen op te komen. Nog beter: doe het samen. Hoe meer mensen ’tot hier en niet verder’ doen, hoe groter de kans op effect.

Nog een tip lezen? Maak hier je keuze. Of bestel Het ABC van plannen, organiseren en optimaliseren.