Tien jaar geleden diende ik rond deze tijd mijn ontslag in. Wat was ik trots dat ik inmiddels kon bestaan van mijn inkomsten als professional organizer! Ik dacht dat ik alleen nog maar een beetje meer ervaren moest worden. Dat was behoorlijk naïef van me.
In die tijd telde de beroepsvereniging nauwelijks 80 leden, en keer op keer moest ik uitleggen wat een professional organizer nou eigenlijk deed. Zelf wist ik het ook amper. Oké, ik had een praktische inslag en een natuurlijke belangstelling om te ordenen. Alles wat ik verder deed was naast mijn klant zitten, vragen stellen, wat tips geven en sturen op beslissingen. Het leek weinig, maar het was niet niets. In mijn eerste referentie stond: ‘Als jij even de kamer uit was, stagneerde het opruimproces direct.’
Niet lang daarna werd duidelijk dat ik het allemaal toch wat optimistisch had ingeschat. Er was veel schaamte. Mensen vonden het duur. Ik liet folders maken, kaartjes drukken, liep netwerken af… maar veel werk kwam er niet uit. Om naamsbekendheid te verwerven begon ik met het schrijven van de Timemanagementkalender. En om rond te komen, kluste ik er in mijn oude vak bij als communicatietrainer. Totdat de crisis uitbrak en daar geen droog brood meer in te verdienen was.
Ook mijn collega’s worstelden. Behoefte was er zeker, maar hoe haalden we de schaamte er af? De slogan ‘organiseren kun je leren’ konden we soms niet waar maken, zeker niet als iemand een beperking had. Soms was je aanwezigheid niet voldoende, er was meer aan de hand of je tips kaatsten tegen een muur van afwijzing. Organizen was nog helemaal zo gemakkelijk niet. Waren we wel professionals?
Voor mij lag het antwoord in professionalisering. Bovenaan stond dat ik naast mijn klanten wilde blijven zitten. Ik wilde ze praktisch begeleiden, maar soms even de diepte in. Want dat er onder het oppervlak van alles speelde, dat had ik wel door, ik wist alleen niet hoe ik ermee om moest gaan. Ik wilde echter geen coach pur sang worden. Daarvan waren er al genoeg.
Per toeval ontmoette ik Marijke Lingsma van Coachboulevard. Haar opleidingsformat sprak me geweldig aan. Dat te mogen vertalen naar de organizingpraktijk…! Ondertussen zou ik zelf vast het nodige opsteken, hoopte ik. Het mocht en de rest is geschiedenis. In 2012 werd de School voor Organizing geboren. In maart 2015 ontving de Leergang Senior Professional Organizer het predikaat Post-HBO registeropleiding. Via een omweg was ik dan zelf toch een heuse professional geworden.
Na tien jaar maak ik de balans op. Opnieuw ben ik trots. Dit najaar verschijnt de Timemanagementkalender voor de 8ste keer. Nog steeds zit ik met veel plezier naast mijn klanten en ben ik bij een aantal bedrijven de ‘vaste’ organizer. De opleiding heeft mij persoonlijk en professioneel veel gebracht. Ik ben meer dan ooit fan van mijn beroep met haar unieke combinatie van praktische en persoonlijke begeleiding. En heel belangrijk: als organizing effect heeft, is dat niet langer een intuïtieve toevalstreffer, maar gewoon competentie.
Nog steeds is er veel te winnen. Zieltjes voor de opleiding en themadagen. Wetenschappelijke onderbouwing voor de effectiviteit van organizing. Het profileren van de beroepsgroep. Zeker op de zakelijke markt is amper bekend dat 1-op-1 begeleiding door een organizer bijdraagt aan verzuim- en stresspreventie. Daar schreef ik dit artikel over voor het Tijdschrift Voor Ontwikkeling in Organisaties, dat je hier kunt downloaden.
12 juli 2015
In 2018 verschenen: Het ABC van plannen, organiseren en optimaliseren.